Gezèllig!

Ziet dit er niet gezellig uit?



En dit?




Deze foto's* komen uit bestaande reisgidsen voor familie vakanties. Het enige wat eraan ontbreekt zijn alle objecten (drankjes, tijdschriften, speelgoed) die het idee van gezelligheid moeten creëren. Peter Freitag verwijdert die objecten uit de foto's, en richt daarmee onze aandacht op iets anders, namelijk de communicatie tussen de acteurs. Wat overblijft is kil, hol en alles behalve gezellig. Misschien is dit een leuke aanvulling bij dit artikel (dankjewel Hydra).

En nu ga ik weer spelen met mijn nieuwste supergadget, waar ik de laatste paar dagen heel blij van ben geworden!

* Uit de serie Examples for Communication

De helaasheid der dingen

Ik moest eerst een paar bladzijden netjes plat strijken, voordat het boekje eindelijk dicht mocht om terug naar de bibliotheek te gaan. Die paar bladzijden waren namelijk gekreukt, omdat het boekje een keer in een opwelling tegen het plafond was gesmeten, door mij. Had ik niet moeten doen, natuurlijk. Want dat er zulke heerlijk lelijke dingen in stonden, daar kon het boekje zelf ook niets aan doen.

Kenny

Dit filmpje deed me terugdenken aan Kenny*. Kenny was het Somalische jongetje bij ons in het asielzoekerscentrum in Goes. Zeven, of hooguit acht jaar oud moet hij toen geweest zijn. Zijn gezichtje heb ik nooit mogen zien, omdat hij, zelfs in de zomermaanden, zijn capuchon strak om zijn smoeltje strikte. Het moet een Somalische hitte zijn geweest, binnen in die Nederlandse winterjas.

Kenny en ik zagen elkaar elke ochtend in de lijnbus. We stapten samen met een meute luidruchtig(e) gekleurde kinderen in bij de halte voor het asielzoekerscentrum, en weer uit bij de Nederlandse school waar we in een apart asielzoekersklasje de taal mochten leren. Veel zagen we niet van onze Nederlandse leeftijdsgenoten, de jaarlijkse playback-show daargelaten. Zelfs onze pauzes op het schoolplein werden strikt gescheiden gehouden.

In het begin keek ik neer op het stille ventje in de eeuwige winter jas. Maar al snel ontdekte ik dat Kenny en ik een fascinatie deelden: De stopknop in de bus. De ontdekking van de stopknop was één van de fijnste verassingen die Nederland voor ons in petto had. We waren allebei jarenlang door onze ouders van her naar der meegesleurd, zonder enige inspraak op de grote-mensen-beslissingen die onze levens bepaalden. Om uitendelijk in Nederland neergekwakt te worden, in een bus, op weg naar een taalklas. En daar, in die bus, hadden we een stel rode knopjes gevonden die ons volledige controle gaven over het stoppen of verdergaan van een groot voertuig plus inzittenden.

De ontdekking van de stopknop was iets dat we later ook in anderen zagen. Als er nieuwe kinderen in het kamp waren, was het altijd een kunst om ze te strikken om een keer op het knopje te drukken. De chauffeur maakte zich al lang niet meer boos om dit grapje. Hij had de hopeloosheid van de zaak waarschijnlijk ingezien, en in plaats van tegen ons te vloeken in een taal die we nog moesten leren, stopte hij netjes elke keer dat er werd gedrukt. Mede hierdoor was de lol er voor de meeste kinderen snel af. Maar niet voor Kenny en ik, voor ons was het een obsessie. We hadden onderling stille afspraken: Als ik drukte, drukte Kenny niet, en andersom. Zo hielden we de stopfrequentie in balans. Als twee piloten hielden we elkaar goed in de gaten en met ons blik lieten we de ander weten: "Everything's under controle."

Ik heb geen idee wanneer het is opgehouden. Nog steeds voel ik af en toe de behoefte opborrelen om aan die noodrem te trekken of op de stopknop te drukken. De uitkomst is dan om snel aan iets anders te denken. Ik weet dat ik er zonder Kenny niet aan moet beginnen.

* Naam en foto zijn gefingeerd.

Cookies

Vorige week heb ik een boek over PHP bij de bibliotheek gehaald. En vanavond heb ik me voor de derde keer in mijn huisje terug getrokken en de deuren op slot gedaan om wat quality time met z'n drieën door te brengen: het meisje, het boek en de computer. De uren gleden vrolijk voort tot ik hoofdstuk 9 bereikte, met de titel "Cookies". Toen ik de pagina naar dat hoofdstuk omsloeg, rolden er een handjevol kruimels uit het boek. Koekjeskruimels welteverstaan. Mijn mond viel open. Zou dit een grap zijn van de persoon die het boek vóór mij in handen had? Was dit zijn speelse manier van communiceren met iemand die hij niet kent en nooit zal zien? Even voelde ik me betrapt. Hier zat ik, denkende dat ik alleen was met mijn boek en mijn machine, terwijl er abrupt een ander mens zijn aanwezigheid aankondigde.

Hmm... Of zou de vorige lezer bij het zien van het woord cookies spontaan trek hebben gekregen in koekjes? Ik weet het niet, maar dit heb ik wel vaker met boeken uit de bibliotheek: Op de meest onverwachte momenten word je eraan herinnerd dat er vóór jou andere mensen hetzelfde boek in hun handen hebben gehad. Achteraf gezien moet ik misschien ook een cryptische boodschap bedenken voor de persoon na mij.

Verhuizing 2.0

De berichten over mijn blogverhuizing waren nog niet de deur uit of ik kon mijn spullen weer inpakken. Maar ik beloof het: Dit is de laatste keer dat ik mijn blog-adres verander deze maand.